Kimkolwiek jesteś, daj mi jakiś znak

Judyta od pewnego czasu miewała nocne koszmary. To chyba od tych filmów, których naoglądała się ostatnio sporo. Przy ostatnim horrorze, to myślała, że serce wyskoczy jej z gardła. Oglądała go wraz z Magdą, szkolną koleżanką, kiedy to ostatnim razem urwały się z lekcji. Rodzice nigdy nie zgodziliby się by nastolatki oglądały filmy z tej kategorii. Ale wiadomo od dawien dawna, że zakazany owoc smakuje najlepiej. A, że Judyta była ostatnio zbuntowaną nastolatką, złamała zakaz. Nie tylko uciekła z lekcji, ale na dodatek oglądała niedozwolone filmy. Teraz odczuwała tego skutki. Doszło do tego, że panicznie bała się ciemności. Nocą miała zapaloną małą lampkę stojącą obok łóżka na nocnym stoliczku. Gdy próbowała ją zgasić, wtedy z ciemności natychmiast wyłania się jakaś postać, zmierzająca w jej kierunku. Judyta wolała nie czekać, co będzie się działo dalej, prędko siadała na łóżku i zapala lampkę. Postać natychmiast znikała rozpływała się jakby we mgle, a Judyta ze strachu nie potrafiła zasnąć. Dygotała, pot oblewał całe jej ciało. Serce trzepotało w piersi jakby zaraz miało wyskoczyć. Pewnej nocy nie wytrzymała tego napięcia i przybiegła do sypialni rodziców, opowiadając o koszmarach.

Mama tłumaczyła Judycie, że to wyobraźnia płata jej figle, ale Judyta nie przyjmowała tego do wiadomości. Uparcie twierdziła, że z ciemności wyłaniają się potworne zjawy, zmierzające w jej kierunku. Mama widząc autentyczny przestrach w oczach Judyty, postanowiła jakoś temu zaradzić.  Zaproponowała wspólne spanie przez parę nocy. Judyta przystała na to z wielką ochotą. Dosyć już miała tych nieprzespanych nocy. Z mamą będzie raźniej.

 Wieczorem Judyta spokojnie zasnęła. Przebudziwszy się w środku nocy, poczuła dziwny niepokój. Wydawało jej się, że za jej plecami ktoś stoi. Czuła i słyszała jakieś dźwięki, przypominające oddech jakiegoś stworzenia. Nie była w stanie obrócić się i spojrzeć do tyłu. Strach sparaliżował jej całe ciało. W głowie pulsowała krew jakby zaraz miała wytrysnąć i zalać cały pokój.  O zapaleniu lampki nie było mowy. Przez umysł przepływały tysiące myśli, powodujące jeszcze większy stres. Oczami wyobraźni widziała upiora ze szponami wbijającymi się w jej ciało. Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, by obudzić mamę. Już czuła na swym ciele dotyk ostrych szponów. Pomału zatapiały się w jej ciało.

 Jeśli tu jesteś, daj jakiś znak- błagała w myślach. Ale po co ten znak, sama nie wiedziała? Chyba po to, by jeszcze mocniej się bać, bo wtedy to już będzie potwierdzenie tego,  że ktoś rzeczywiście jest w pokoju. W momencie, w którym pomyślała o znaku, w komórce leżącej na nocnym stoliku coś piknęło. Judyta zamarła. Na ten dźwięk zareagowała mama. Zapaliwszy lampkę usiadła na łóżku. Też słyszałaś?- zapytała Judyta drżącym głosem.

Tak, tak, słyszałam. To zapewne bateria się rozładowała- skwitowała mama. Nikogo tu nie ma kochanie. Śpij.

 Taki zbieg okoliczności- zastanawiała się Judyta? Ale ja przecież wyraźnie kogoś słyszałam. Czy to możliwe? Czy rzeczywiście wyobraźnia płata mi figle? Czy może ktoś dał mi jakiś znak? Tylko po co? Co chce mi powiedzieć i co ja mam zrobić?