Koniec starego, początek nowego

 

Czas szybko płynie

niczym rwąca rzeka

nie zatrzymuje się wcale

pędzi jakby przed kimś uciekał

niedawno rok się zaczynał

a dziś ostatni jego dzień

wykonał swoje zadanie

teraz usuwa się w cień

kiedy północ nastanie

pośpiesznie opuści nas

zawita nowy rok

nowy pędzący czas

wspólnie pomkniemy

zdani na siebie

z entuzjazmem nadzieją

pomkniemy przed siebie

czas szybko płynie

niczym rwąca rzeka

pędzi co tchu

jakby przed kimś uciekał

nie zatrzymamy go

nie mamy takiej mocy

choćbyśmy błagali

wciąż naprzód będzie kroczył

pozostaną wspomnienia

szalonych minionych dni

niezapomniane  radosne

a we wspomnieniach my

 

Wszystkim życzę dużo zdrowia,szczęścia i spełnienia marzeń w

                           NOWYM ROKU 2014

Powodzenia!

 

/ilustracja z internetu/

Magiczna noc Bożego Narodzenia

To dziś ta magiczna noc

jedyna taka w roku

gdzie gwiazda betlejemska

rozświetla drogę w mroku

 

śpiesznie za nią podążamy

do ubogiej stajenki

tam na sianeczku w żłobie

leży Jezus malusieńki

 

ta mała Boża dziecina

rozpala w nas miłość

topnieją nasze serca

odchodzi w niepamięć złość

 

wszyscy się jednoczymy

za małą dziecinę drogą

dziękujemy niezmiernie

hołd i cześć oddając Bogu

 

Antoneta

 

Czy powinnam mieć wyrzuty sumienia?

Dzwonek do drzwi. Otwieram, nie zaglądając, kto za nimi stoi. Moim oczom ukazał się nieciekawy widok. Pod drzwiami ledwo trzymający się na nogach facet. Sam jego widok wywołuje ciarki na moich plecach. Nie jest stary, ale bardzo zniszczony. Między trzydziestką a czterdziestką. Taki duży przedział wiekowy, ale to ze względu na ten wygląd. Czapa nasunięta niemalże na same oczy. Łypie na mnie tym swoim nieprzyjemnym wzrokiem, stojąc w wielkim rozkroku, by nie upaść. Odór alkoholowy to czuć chyba na kilometr. Z jego ust wydobywa się bełkot. Nic nie rozumiem, co mówi. Nie wiem czy chce kasę na alkohol, czy coś do jedzenia, a może zupełnie coś innego. Proszę o powtórzenie. A on znowu coś bełkocze. Jego ręce wędrują w dół. Nie wiem czy do kieszeni, czy gdzie indziej. Może ma tam jakiś nóż, albo coś innego. Zaraz palnie mnie w głowę. Ogarnia mnie coraz większe przerażenie. Proszę pana nic nie rozumiem, próbuję jeszcze raz dowiedzieć się, o co chodzi. I znowu ten bełkot. Przerażona córka woła: mamuś zamknij drzwi. Tak też zrobiłam. Podeszłam do okna i co widzę: jeszcze dwóch nie lepiej wyglądających facetów. Strach nas obleciał nieziemski. Za chwilę słyszymy walenie w drzwi. Już dwójka wali. Co robić? Dwie kobiety i dwóch malców w domu, sześcioletni Kacperek i czteroletni Franuś, moi wnukowie, którzy zostali pod moją opieką. Czekamy na rozwój sytuacji, trzymając w pogotowiu komórkę. Po chwili walenie ustało, natomiast rozległo się natarczywe dzwonienie. Wystraszeni chłopcy, uczepili się moich nóg. Zaprotestowali, gdy chciałam podejść do drzwi. Jak długo wytrzymamy pomyślałam? Na szczęście, dzwonek ustał. Podeszłam ponownie do okna i zauważyłam, że odchodzą. Odetchnęłam z wielką ulgą.

A potem, kiedy opowiadałam mężowi o tym zdarzeniu, dopadły mnie wyrzuty sumienia. Święta na karku, a oni może nie mają się gdzie podziać?

Czy słusznie mam wyrzuty?

Moja wygrana w konkursie

Odwiedzacie bloga Uli Brzyduli? Jeśli nie to znajdziecie go tu.  Jeśli tak, to wiecie, że ogłosiła konkurs. Nie wiem, jakim cudem, ale udało mi się wygrać. Dech mi zaparło, gdy przeczytałam wyniki. Nie należę do szczęściarzy. Nic nie przyszło mi nigdy od tak bez żadnego wysiłku. A tu proszę. Tylko podejrzewam, że teraz będę musiała się ujawnić, bo jak inaczej nagroda do mnie dotrze? A tak chciałam pozostać anonimowa.

Szczęściara ze mnie, czyż nie?!

 

Boże Narodzenie jak za dawnych lat

   „ Boże Narodzenie „

 

Ta przepiękna zielona jodełka

jeszcze wczoraj w lesie rosła

dziś mama na targu ją kupiła

wraz z ojcem do domu przyniosła

 zaraz przepięknie ją ubrali

zawiesili koraliki małe

lukrowane pierniki lizaki

orzeszki i bombki okazałe

 

otulona złocistym szalem

w przytulnym ciepłym pokoju

marzy teraz o błogich świętach

spędzonych w ciszy i spokoju

 

ze szczytu biały szklany aniołek

obserwuje świat z wysoka

dla malutkich grzecznych dzieci

gromadzi prezenty w obłokach

 

w wigilię narodzenia Jezusa

przyniesie wymarzone podarki

ulubione zabawki lale

misie samochody oraz zegarki 

 

w blasku rozświetlonej jodełki

przy świątecznym wigilijnym stole

podzieli się opłatkiem rodzina

przy cichym wtórze znanych kolęd

 

wyśmienitą wieczerzę spożyje

każdy wszystkiego trochę skosztuje

a potraw będzie aż dwanaście

te pyszności mama przygotuje

 

obejrzą swoje upominki

głośno kolędy zaśpiewają

i przy wspólnym biesiadowaniu

do mszy pasterki poczekają

 

na mszę pobiegną do kościoła

 maleńkie dziecię powitają

zaśpiewają piękne kolędy

część i chwałę Bogu oddając

 

 

 

Dzieci śpieszą na Roraty

 

Jak co roku w czasie Adwentu

na Roraty śpieszą dzieci

każde lampion trzyma w ręku

który barwnym światłem świeci

 

 

 

jasność która od niego bije

oświetla drogę w ciemności

to światełko wielkiej nadziei

światełko ogromnej radości

 

zwiastuje narodzenie Jezusa

Syna Boga Wszechmocnego

Zbawiciela wszystkich ludzi

tak bardzo upragnionego

 

kiedy spełni się obietnica

należny pokłon Bogu oddamy

wraz z chórami anielskimi

głośne Hosanna zaśpiewamy

 

 więcej moich wierszy TUTAJ

 

/ilustracja z internetu/

Idzie zima

 Leci gołąbek nad łąką.

Niesie wieść słowikom i skowronkom.

Kochane skowronki, kochane słowiki

śpiesznie opuszczajcie leśne gaiki.

Idzie zima szybkim krokiem.

Cała biała. Butki ma wysokie.

Już niedługo tu  przybędzie

i  rozsypie śnieżek wszędzie.

Ubieli pola, lasy, gaiki.

Pokryje lodem rzeki, strumyki.

Nie znajdziecie pożywienia,

ni ciepłego schronienia.

Szybko odlatujcie na południe,

tam , gdzie słonko grzeje cudnie.

Kiedy  zima nas opuści,

Napiszę do was krótki liścik.

Wtedy wracajcie do swego gniazdka.

Drogę wam wskaże  srebrna gwiazdka.

 

 

 

Czy ja jestem podobna do Japonek?

Przed wyjściem do zerówki Julcia przeglądała się w lustrze. Już któryś raz z kolei podziwiała swoje odbicie. Wyglądała olśniewająco. Miała na sobie czerwoną tunikę w barwne kwiaty i jak zwykle swoje ulubione koronkowe getry. Bez getrów Julka nie wyobrażała sobie życia. Tunika i getry to jej ulubiony strój. A ten przywiózł jej tatuś z zagranicznej podróży. Zawsze jej coś przywoził. Rozpieszczał swoją małą kobietkę. Z powodu panujących upałów, swoje kruczoczarne długie włosy miała upięte w fantazyjny koczek. Jeszcze jedno zerknięcie do lusterka i już była gotowa do wyjścia. Na całe szczęście, bo mamusia zaczynała się niecierpliwić. Było już dosyć późno, a musiała zdążyć do pracy.               

         Wsiadły szybko do samochodu zaparkowanego przed domem. Mamusia przekręciła kluczyk i ruszyły z piskiem opon. Julka jak zwykle obserwowała mijane okolice. Lubiła te podróże samochodem. Szkoda tylko, że tak blisko jest przedszkole, w którym mieściła się zerówka. Ta podróż trwała zbyt krótko, by nacieszyć oko pięknym letnim krajobrazem. W szatni Julka zmieniła obuwie i pożegnawszy się z mamusią, pobiegła do sali. W drzwiach o mały włos nie zderzyła się z Krzysiem, który oniemiał z zachwytu na jej widok.

- Jak Ty ślicznie wyglądasz – zdążył zauważyć- jesteś podobna do Japonek- piał z zachwytu.

Julka spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem.

- Tak?- zapytała cichutko.

- Tak!- potwierdził Krzysiu- A wiesz jak wyglądają Japonki?

- No pewnie- oburzyła się Julka.

Krzysiu nie wiedział dlaczego Julka się oburzyła, a ona cały czas zastanawiała się dlaczego Krzysiu porównał ją do japonek?  Dziwnie się czuła.  Przez długi czas nie dawało jej to spokoju. Nawet wyrwana przez panią do odpowiedzi nie wiedziała o co chodzi. Nie potrafiła policzyć do dziesięciu, a przecież to łatwizna. Pani była zaniepokojona zachowaniem Julki. Sprawdzała nawet czy nie ma gorączki, bo takie miała wypieki na twarzy. Ale Julka zapewniała, że wszystko jest w porządku.  Dopiero po obiedzie udało jej się zapomnieć o porannym zdarzeniu. Przypomniała sobie o nim w domu przy kolacji, którą spożywała wspólnie z rodzicami.

- Mamusiu, czy ja jestem podobna do klapek?- zapytała w pewnym momencie.

Mamusia z tatusiem zerknęli na siebie, a potem na Julkę.

- No bo Krzysiu, no ten z zerówki, powiedział, że jestem podobna do japonek.

W tym momencie rodzice wybuchnęli gromkim śmiechem. Julcia nie wiedząc o co chodzi, spoglądała pytająco to na mamę, to na tatę.

- Dlaczego się śmiejecie?- zapytała płaczącym głosem.

- Bo wiesz Julciu, japonki to nie tylko klapki. Jest taki kraj, który nazywa się Japonia. Ten kraj jest bardzo daleko od nas.  A wiesz w jakim my mieszkamy kraju?

- Tak, ten kraj to Polska.

- Brawo! Mieszkamy w Polsce. A ludzie tu mieszkający to  Polacy. Dziewczyny to Polki. A w Japonii kto mieszka? Jak myślisz, jak nazywają się ludzie, którzy tam mieszkają?

- Japonki- odpowiedziała Julka nie zastanawiając się.

- Japonki to kobiety. No i oczywiście małe dziewczynki.  A cała ludność Japonii, to Japończycy- tatuś dalej tłumaczył Julce.

- A to oni wyglądają inaczej niż my?- dalej dociekała Julcia. Dlaczego Krzysiu powiedział, że jestem podobna do Japonek?

- Japonki są śliczne. Mają takie ciemne włosy, jak twoje i lekko skośne oczka. Ja jednak myślę, że twój strój skojarzył mu się z Japonią. Japonki noszą takie kolorowe kimona, to znaczy sukienki, przypominające twoją tunikę.

- To ja nie jestem podobna do klapek?- Julka odetchnęła z ulgą.

- Nie kochanie jesteś śliczną dziewczynką, moją królewną, która dzisiaj ubrała się jak mała Japonka.

 



 

/ilustracja z internetu/

Mkną saneczki z Mikołajem

Mkną saneczki z Mikołajem

magicznym niewidzialnym torem

dzyń dzyń dzwonią dzwoneczki

ucichną dopiero wieczorem

gdy nasz Mikołaj ukochany

odwiedzi wszystkie dzieci

a to trudne jest zadanie              

bo miliony ich na świecie

dzyń dzyń dzwonią dzwoneczki

dzyń dzyń mkną saneczki

to na nich Mikołaj Święty

wiezie dla dzieci prezenty

nie może zawieść ich dzisiaj

one na niego czekają

napisały przecież listy

ich życzenia spełnić się mają

magia tego wydarzenia

ziści dziecięce marzenia

dzyń dzyń dźwięczą dzwoneczki

dzyń dzyń pędzą saneczki

mkną czarodziejską drogą

wszędzie dojechać Mikołajowi pomogą

dzyń dzyń  dzyń

dzyń dzyń  dzyń

dzyń dzyń dźwięczą dzwoneczki

dzyń dzyń pędzą saneczki

 

więcej moich wierszy TUTAJ

/ilustracja z internetu/

Święty Mikołaj rozdaje prezenty

„ Święty Mikołaj rozdaje prezenty”

 

Każdego roku

od dziesiątków lat

Święty Mikołaj szóstego grudnia

przemierza cały świat

tego właśnie dnia

rozdaje prezenty

ten nasz ukochany

Mikołaj Święty

 

obdarowuje nimi

maluchy i starszaki

każdy dostaje prezent

i to nie byle jaki

Franuś  samochodzik

o który prosił

na widok klocków lego

śmieją się oczka Zosi

Mała Marzenka

wózek dla laki chciała

i taki właśnie

od Mikołaja dostała

Kubuś chciał dużego robota

i dostał takiego

Gosia złotowłosą laleczkę

i kotka pluszowego

prośby spełnione

każdy swój prezent ma

to ukochany Święty

każdemu coś dał

szczęśliwe dzieci

z wypiekami na twarzach

taki scenariusz

co rok się powtarza

a potem Święty Mikołaj

z nieba zerka

jego serce

przepełnia radość wielka

 

więcej wierszy TUTAJ

Jak żył Święty Mikołaj

   „ Święty Mikołaj „

W maleńkim portowym mieście Patara

bardzo dawno temu, przed wieloma wiekami

mieszkali małżonkowie, starsi oboje, którzy

 na potomstwo czekali długimi latami.

 

A, że pobożni byli, rano i wieczorem

długie, żarliwe modlitwy do Boga słali.

Ze łzami w oczach prosili o dziecię.

W końcu cudu narodzin doczekali.

 

Bo oto pewnego słonecznego dnia

w tym maleńkim , uroczym miasteczku

po wielu ,wielu latach oczekiwań,

na świat przyszło wymarzone dziecko.

 

  Chłopczyk to był prześliczny, maleńki.

Wspaniały dar od Boga wszechmocnego.

  Małżonkowie gorąco  dziękowali Bogu

 za syna tak bardzo upragnionego.

 

W wielkiej pobożności i skromności

jedynaka swego kochanego chowali.

Choć bogactwa im nigdy nie brakowało,

z uciech świata niewiele korzystali.

 

Mikołaj tak na imię mu dano,

dobrym był chłopcem,  skromnym.

Wzorem wszystkich dobrych cnót,

z radością  pomagał bezdomnym.

 

Wśród nich rozdał cały swój majątek

po śmierci rodziców odziedziczony.

Czynił to z wielkim taktem, wyczuciem,

po cichutku, przez nikogo niezauważony.

 

Pana Boga ukochał nade wszystko.

 Z pobożności i miłości do niego

umartwiał swe ciało, często pościł. 

 Zdarzało się ,że do ust nie brał niczego.

 

Za namową stryja swego,

Mikołaj został kapłanem.

A po śmierci biskupa miasta Miry,

jego godnym następcą mianowany.

 

Słynął z dobroci serca ,wrażliwości.

Nie pragnął rozgłosu. Z ukrycia

pod osłoną ciemnej, mrocznej nocy

udzielał pomocy. Tak czynił zazwyczaj.                                                                                                               

                                                   

Miłe niespodzianki rankiem

na ubogich i głodnych czekały.

W przedziwnych miejscach

paczki z żywnością i odzieżą leżały.

 

 Mikołaj przeróżne cuda czynił.

Rozgłos wielki mu one przysparzały.

Czynione z głębi dobrotliwego serca,

dodawały mu czci i chwały.

 

Życie poświęcił Bogu i bliźnim.

Szóstego grudnia zasiadł  w niebie,

niebiańskiej krainie Pana Boga-

Anioły i świętych mając obok siebie.

 

Dzieci lubią niespodzianki,

Ich  ulubieńcem jest Mikołaj Święty

Do dzisiaj każdego roku w grudniu

maluchy czekają na Mikołajowe prezenty.

 

Coś niecoś o Świętej Barbarze

   „ Życie Świętej Barbary „

Dawno temu, przed wieloma wiekami,

kiedy ludzie modlili się  przed pogańskimi bożkami,

 w pewnym zamożnym domu wielkie szczęście zagościło,

kochającym się  małżonkom,  dziecko się urodziło.

Przecudna dziewczynka.  Oczka, dwie lśniące perełki.

Usteczka karminowe, bródka maleńka, nosek niewielki.

 Dumny, szczęśliwy ojciec nad kołyską pochylony,

spogląda na dziecię, radośnie uśmiecha się do żony.

Pieniędzy dla  swej kochanej jedynaczki nie żałuje.

Co dzień nowymi, drogimi kosztownościami ją obsypuje.

Tak jak wszyscy poganie bożkom cześć oddaje , adoruje.

W miłości do nich swą córkę wychowuje.

Matka wcześnie umiera. Ojciec opiekę nad córką przejmuje.

Widząc jej zapał do nauki, pieniędzy na kształcenie  nie żałuje.

Postanawia do miasta córkę wysłać, by tam się uczyła,

poznawała świat , o nowe doświadczenia wzbogaciła.

  Przyjaciół dziewczę tam poznało. O Chrystusie jej opowiedzieli.

Swoimi opowieściami myśli dziewczynie zaprzątnęli.

Zafascynowana tym co usłyszała, ciągle myśli o Chrystusie.

Zakochała się w Bogu i Synu Jego Jezusie.

Bez zgody ojca, potajemnie do chrześcijan dołączyła.

Na chrzcie imię Barbara  obrała. Skrycie  ślub czystości złożyła.

Czasy wtedy okrutne były, chrześcijan prześladowano,

dlatego ze swą wiarą przed poganami ukrywać się musiano.

Rodzice dzieci ,dzieci rodziców na śmierć męczeńską wydawali,

gdy prawdę o ich miłości do Chrystusa poznawali.

Ojciec nie wiedząc, że córka śluby złożyła,  męża dla niej szuka,

gdy córka  odmawia nie chce wyjaśnień słuchać.

Wpada w gniew. Córka próbuje tłumaczyć. O Chrystusie opowiedzieć.

On  nie słucha . O chrześcijanach  nie chce nic wiedzieć.

Boi się ,by i jego o przynależność do chrześcijan nie posądzono,

By nie poniósł kary, w więzieniu go nie osadzono.

Kiedy prawda o chrzcie i ślubach czystości Barbary na jaw wychodzi,

ojciec zamyka ją w  wieży, by się opamiętała  - głodzi.

Karze córce wyrzec się wiary lecz Barbara jest nieugięta,

nie zdradzi Chrystusa, woli ponieść karę-  być ścięta.

W mieście okrutny wówczas prześladowca chrześcijan  panuje.

Za rozmowy o Chrystusie na krwawe tortury skazuje.

Ojciec ponownie prosi córkę ,by wyrzekła się wiary,

grożąc,że jeśli nie posłucha,  zażąda dla niej surowej kary.

Kiedy Barbara odmawia -  do sędziego prowadzi.

Zapada wyrok-tortury, a jeśli nie pomogą- zgładzić.

Zaraz okrutne tortury względem niej zastosowano.

Bito, przypalano pochodniami, niestety nic nie wskórano.

Pobitą, zmaltretowaną w więzieniu uwięziono.

Sam Pan Jezus ją nawiedził, rankiem zastano ją uleczoną.

Barbara pozostaje niezłomna w swej wierze.

Tak bardzo kocha Jezusa, że życie swe  odda w ofierze.

Katem córki ojciec zostaje. Śmierć wymierza mieczem.

Jednym potężnym ciosem córkę siecze.

 

Natychmiast piorunem z jasnego nieba rażony,

 pada dzieciobójca na ziemię uśmiercony.

Na Barbarę zastępy aniołów czekają.

Po ciosie zadanym przez ojca do nieba zabierają.

Tam teraz zasiada w niebiańskiej krainie.

Wraz z innymi świętymi czas jej miło płynie.

Z jasnego nieba pieczę nad górnikami sprawuje,

by na szychcie nic im się nie stało, osobiście nadzoruje.

Co roku czwartego grudnia górnicy na kolana padają,

wdzięczność Świętej okazują, legendy o niej opowiadają.

 

Tak oto jedna z legend ustnie opowiedziana,

została tutaj na papierze spisana.

 

/ilustracja z internetu/

Górnicy już niedługo będą mieli swoje święto

   „Górnik„

Górnik węgiel wydobywa

 

Czarny pot z niego spływa

 

Męczy się niesamowicie

 

Naraża swoje życie

 

Lecz pracuje z ochotą

 

By wydobyć czarne złoto

 

Pracuje w mrocznej kopalni

 

Przy żółtym świetle latarni

 

Gdy słonko świeci na niebie

 

Górnik o tym nigdy nie wie

 

W kopalni okienka nie ma

 

Wkoło czarna twarda ziemia

 

Czy upał czy mróz na dworze

 

Górnik pracuje w dusznej komorze

 

Święta Barbara się nim opiekuje

 

W niebie za nim mocno oręduje

Pyszny deser malinowy na jesienne wieczory

Na długie jesienne wieczory polecam pyszny deser malinowy. Jest lekki i puszysty. Spróbujcie, a nie zawiedziecie się.

Przepis  podejrzałam  na blogu „ Moje wypieki”.Jest tam dużo smakowitych przepisów.  Moje ciasta i desery znudziły mi się, dlatego często siegam do przepisów zamieszczonych na tym blogu. Naprawdę warto! Zacznijcie od tego deseru.

 

Składniki:

- 200 g biszkoptów  podłużnych biszkoptów

Masa malinowa:

- 350 g malin świeżych lub mrożonych

- sok z połowy małej cytryny

- 1/3 szklanki cukru

- 2,5 łyżeczki żelatyny

- 200 ml śmietany kremówki 36%

 

Formę o średnicy 18 cm wyłożyć papierem do pieczenia, samo dno, wypuszczając papier na zewnątrz.

Bok tortownicy wysmarować lekko masłem. wyłożyć biszkoptami, jeden przy drugim, przycinając je, by trzymały pion w foremce .

 

W garnuszku umieścić maliny (mrożone bez wcześniejszego rozmrażania), sok z cytryny, cukier. Zagotować, mieszając, do rozpuszczenia się cukru i rozgotowania się malin. Przetrzeć przez sitko, dokładnie, do pozbycia się drobnych pesteczek. 

Przelać do garnuszka, podgrzać do wrzenia, zdjąć z palnika. Żelatynę rozpuścić w minimalnej ilości gorącej wody, wymieszać dokładnie, by się rozpuściła i nie było grudek, następnie dodać do podgrzanych malin, dobrze wymieszać. Odstawić do całkowitego ostudzenia.

Śmietanę kremówkę ubić na sztywno. Powoli, łyżka po łyżce, dodawać do wystudzonego masy malinowej, bardzo delikatnie mieszając. Gotowy mus malinowy przelać do formy. Odstawić do lodówki do całkowitego stężenia, na kilka godzin.

 

Krem z malinami:

- 250 g serka mascarpone, schłodzonego

- 150 ml śmietany kremówki 36%, schłodzonej

- 3 łyżki cukru pudru

- 1,5 łyżeczki żelatyny w proszku rozpuszczonej w 30 ml gorącego mleka, przestudzonej

- 150 g malin świeżych lub rozmrożonych

 

W naczyniu umieścić serek mascarpone, śmietanę kremówkę, cukier puder. Ubić na sztywno, mikserem z końcówkami do ubijania białek. Dodać maliny, wlać przestudzoną żelatynę, ubijać dalej (używając tych samych końcówek miksera) do wyraźnego zaróżowienia się kremu.

Krem malinowy wyłożyć na stężały mus malinowy, wyrównać. Schłodzić do momentu stężenia kremu.

Gotowy deser ostrożnie wyjąć z formy i przełożyć na paterę. Udekorować owocami, oprószyć cukrem pudrem, przewiązać wstążeczką.

 

Smacznego

 

Szybkim krokiem zbliżają się Andrzejki

 „ Andrzejki „

Mały Andrzej się uśmiecha

jest szczęśliwy wesoło mu

po południu przyjdą goście

by mu życzyć latek stu

 

duży dobry torcik zjedzą

mama rano go upiecze

na samym środku postawi

osiem kolorowych świeczek

 

 

 urodziny imieniny

podwójne święto Andrzej ma

zabawa z kolegami   

będzie dzisiaj na sto dwa

 

przyjdą także koleżanki

wspólnie te dzieciaki małe

dla śmiechu dla zabawy

wosk gorący będą lały

 

z  figurek które powstaną    

wspaniałą przyszłość wywróżą

komu wyjdzie wielkie serce

szczęścia miał będzie dużo

 

 kolorowe andrzejkowe

kubki mama rozłożyła

pod każdym pięknym kubeczkiem

miłą niespodziankę skryła

 

pędzą do stołu maluchy

sto lat zaraz zaśpiewają

zajrzą pod swoje kubeczki

sprawdzą co pod nimi  mają

 

mały stary srebrny kluczyk

szybko odkrył chudy Romek

co to znaczy? – cicho pyta

bogactwo-prześliczny domek

 

następną śmieszną zabawę

proponują już dziewczyny

będą im teraz  potrzebne

z jabłek długie ostrużyny

 

chłopcy grosika szukają

będą gęsiego stali

i do miski na podłodze

z dużej dali go wrzucali

 

czas niestety szybko płynie

kończyć trzeba już zabawy

-za rok Andrzejki powtórzymy

mówi  mały Staś rudawy

 

gdy się znów za rok spotkają

zapewne także sobie powróżą

nowe wymyślą wróżby gdyż

 andrzejkowych wróżb jest dużo

 

 

/ ilustracje wykonują moje wnuki/

Kołysanka dla Tosi

„ Kołysanka dla Tosi”

 

Zamknij Tosiu oczka

ciemna jest już nocka

wszystkie dzieci śpią

słodko sobie śnią

ty też musisz spać

rankiem trzeba wcześnie wstać

szybko oczka zmruż

czuwa już Twój Anioł Stróż

 

stoi przy łóżeczku

gładzi poduszeczkę

by mięciutka była

by cię całą otuliła

kiedy się położysz

sen cię zaraz zmorzy

Anioł z tobą zostanie

byś się nie bała kochanie

przy łóżeczku będzie czuwał

przez noc całą przez noc długą

a ty śpij

a ty śnij

 

Mały łobuziak

„Łobuziak„

 

Wstał Bartoszek wczesnym rankiem,

 wypił duży kubek mleczka.

Jaką szykuje niespodziankę,

martwi się mateczka.

Bo łobuziak z niego wielki.

Ciągle figle płata.

Wczoraj popsuł tacie szelki,

dziś już zdążył pobić brata.

No i rację mama ma,

że się denerwuje,

bo mały Bartoszek

nową psotę już szykuje.

Nie namyślając się wcale,

do telewizora pędzi.

Po co tyle pilotów?

Muszę jeden zwędzić.

Nim przyjdzie tata,

pilot znaleźć trzeba.

Telewizora bez pilota

uruchomić się nie da.

Mama szuka pilota,

a on nową obmyśla psotę.

Na zabawę kwiatami

wielką ma ochotę.

Już do kwiatów podchodzi,

ziemię z donicy wybiera.

Rozsypuje po podłodze,

rączki do bluzeczki wyciera.

Mama bierze Bartosza na ręce.

Buzię i rączki myje,

a on jakby go ktoś ze skóry obdzierał

wyrywa się i wyje.

Czysty, przebrany

na tapczanie grzecznie siada.

Z małym pluszowym misiem

po swojemu gada.

Niestety już po chwili

na podłogę zeskakuje,

a mama się zastanawia

co on znowu kombinuje? 

A on uśmiechnięty

roześmiany

gdzie biegnie?

tapety zrywać ze ściany!

Co ty robisz syneczku?

Mama za głowę się trzyma.

Ja zwariuję,

dłużej nie wytrzymam!

I tak co dzień

od rana do wieczora

dwuletni Bartoszek zmienia się

w malutkiego potwora.

 

Anioł Stróż

„ Anioł Stróż„

 

Chociaż jestem jeszcze mała

od dziś sama będę spała

już nie boję się niczego

bo mam stróża swego

mama mi o nim opowiedziała

od razu go pokochałam

każdy ma swego Anioła

i nie trzeba go wcale wołać

on cały czas przy nas stoi

i niczego się nie boi

kiedy przyjdzie nocka

zamknę swoje oczka

gdy światła pogasną

nie będę bała się zasnąć

przy nim nic złego mi się nie stanie

spokojne będzie moje spanie

dziękuję ci mój Aniele

że  robisz dla mnie tak wiele

mogę bawić się spokojnie

gdy ty czuwasz przy mnie

otwarte twoje oczy

w ciągu dnia i nocy

  

 

swe skrzydła nade mną  roztaczasz

taka twoja praca

ja ogromnie ci dziękuję

że się mną opiekujesz

ten Anioł – to Anioł Stróż

od dziś bardzo go kocham już!

dobrze że mi mama o nim powiedziała

teraz co dzień za opiekę będę mu dziękowała

 

 

 Więcej moich wierszy można znaleźć tutaj

 

 

Ruda wiewióreczka

„Ruda wiewióreczka”

 

Ruda wiewióreczka

wędrując po lesie

szuka darów

pozostawionych przez jesień

zapełni spiżarnię łakociami

by podczas zimy

wraz z całą rodziną

rozkoszować się nimi

zbiera ochoczo

nasiona szyszek

owoce grzyby

laskowy orzeszek

sporo darów w lesie

same smakołyki

migiem zapełnione będą 

wiewióreczki koszyki

złota jesień

bardzo hojna była

mnóstwo wspaniałych darów

wiewióreczkom  zostawiła

 

/ilustrację wykonała wnuczka Agnieszka/

 

 

Ufam i wierzę

 

„ Ufam i wierzę„

 

Ufam i wierzę

dlatego co dzień

modlę się szczerze

 

 

proszę o pomoc Boże

bo jeśli nie Ty

to kto mi pomoże?

 

pełna nadziei i wiary

czekam cierpliwie

na Twe dary

 

czekam i ufam

jestem spokojna

przepełnia mnie otucha

 

 

 

Meble też się buntują

„ Fotel „

Stoi fotel w pokoiku

i tak duma:

gdy tak będą po mnie skakać,

długo nie wytrzymam. 

Od skoków i od krzyków

dzwoni w uszach.

Przydałaby się moi drodzy

choć na chwilę cisza. 

Skaczą po fotelu dzieci.

Co wy wyrabiacie?

Ach łobuzy!

Przecież mnie połamiecie. 

 

/ilustracja-wnuczka Agnieszka/

Nóżka moja już złamana,

boli okrutnie.

Skończę marnie-

myśli fotel smutnie. 

Szwy pękają moje,

brzuszek potargany.

Kto mi zrobi opatrunek?

Bolesne moje rany. 

Lecz nikt nie dba o to,

że się fotel męczy,

popłakuje nieustannie

i cichutko jęczy. 

Dość już mam tych łobuziaków.

Niech no tylko światłą pogasną,

po cichutku, bez hałasu

wyruszę na miasto. 

Tam poszukam stolarza.

Niech mi nóżkę zreperuje.

Za szybką naprawę,

pięknie stolarzowi podziękuję. 

Potem udam się do tapicera,

niech ubranko uszyje mi nowe.

Najlepsze będzie pluszowe,

zielono pomarańczowe. 

Gdy już będę odnowiony,

nie wrócę do domu.

Wyruszę w świat

nic nie mówiąc nikomu.

                                                                          

Odwiedzamy groby naszych bliskich

 „ Nad grobem Mateczki „

 

Nad grobem mateczki

sieroty się pochylają.

Zapalają  świece, znicze,

w myślach z nią rozmawiają.

 

Dlaczego nas opuściłaś

tak szybko, niespodziewanie?

Czemu odeszłaś od nas

mateczko, nasze kochanie?

 

Tak nam Ciebie brakuje.

Bardzo tęsknimy za Tobą.

Za twym ciepłem, miłością,

za kochaną Twą osobą.

 

Czy ci źle było z nami?

Powiedz nam mamo droga , miła

co uczynić musimy,

abyś do nas powróciła?

 

Lecz ty nie możesz powrócić tu.

Twe miejsce między zmarłymi.

Próżno cię wołamy mamo.

Życia ci nie przywrócimy.

 

Wszystkich Świętych

 Dzisiaj-wszystkie nasze myśli

szlakiem wspomnień podążają,

chwile przeżyte z bliskimi,

z czułością odtwarzają.

Powstają cudowne obrazy.

Jeden, drugi, trzeci.

Na nich kochani rodzice

obejmujący swe dzieci,

rodzeństwo, znajomi,

dziadkowie z wnukami,

wszyscy Ci, których już nie ma,

nie ma tutaj- między nami.

Odżywa tęsknota,

serce mocniej bije.

Wspomnieniami o zmarłych

każdy z nas dziś żyje.

 

Odwiedza groby ukochanych.

Zapala znicze, lampiony.

Wracając do domu,

jest milczący, skupiony.