Pogrążona w smutku

„Pogrążona w smutku”

 



 

Pogrążona w smutku

głucha na wszelkie słowa

rozpamiętuje swą boleść

stale od nowa i nowa

 

że także cierpią dzieci

nie pojmuje tego

opłakuje samotnie

śmierć męża swojego

 

a dziatki kto przytuli?

kto im wytłumaczy

że ukochanego taty

już nigdy nie zobaczą?

 

takie małe bezbronne

same w swej żałości

oczekują wyjaśnień

i odrobiny czułości

 

 

Smutno mi samej-wdowi los

„Smutno mi samej”

 

Mężu kochany

zostałam sama

Ciebie zmogła choroba

odszedłeś do Boga

a mi smutno samej

smutno kochanie

czy kiedyś przestanie boleć

pustka przy stole?

czy minie tęsknota?

czy zostaną zamknięte smutku wrota?

kiedy to było gdyś serce moje skradł?

przeżyliśmy  wspólnie dziesiątki lat

dzieci dorosły

w świat poszły

a mi smutno samej

smutno kochanie

że zawsze razem będziemy obiecywałeś

i co? – słowa nie dotrzymałeś

odszedłeś

zostawiłeś

pustka pozostała

wiele już łez wylałam

choć jeszcze ciągle płyną

największy ból minął

tęsknota pozostała

olbrzymia niemała

liczę że kiedyś się spotkamy

mój mężu kochany

 

lecz dość już wylanych łez

chcę się jeszcze pośmiać też

 

 

/ilustracja z internetu/

Stary, cmentarny kasztan, świadek łez

Stary, cmentarny kasztan,

świadek morza wylanych łez,

ugina się pod ich ciężarem.

Zgarbiony,

skulony,

wsłuchuje się w szepty modlitw.

Ciągle ktoś prosi,

 błaga,

zapala znicze,

na ławeczce pod kasztanem siada.

Medytuje,

w myślach ze zmarłym rozmowy toczy,

a staruszek kasztan,

nadwątlony zębem czasu ,

niemy świadek ludzkich tragedii,

ruchem swych ramion,

osusza łzy.

Liści szelestem,

pieści uszy.

Jak długo ten staruszek kasztan,

wytrzyma jeszcze?

Ile udźwignie łez?

 

/ilustracja z internetu/

 

Jesienna wichura

Czerwoną jarzębinę

wplotę we włosy

ubiorę korale

przetykane rosą 

 

 

pięknie wystrojona

w jesiennej szacie

wirować będę

w słonecznej poświacie

 

ciepłe promyki słońca

otulą mnie całą

choć o tej porze roku

jest ich bardzo mało

 

oznajmię ptakom

oznajmię zwierzętom

że zima jest blisko

zawita tutaj prędko

 

utrudzona pracą

odpocznę chwilę

po czym zatańczę

jak barwny motylek

 

porwę do tańca

zbłąkane listki

drzewa krzewy

gałązki wszystkie 

 

 

 

 wesoła roztańczona

zaczekam na zimę

rozsypać jej pomogę

śniegową pierzynę

 

/ilustracje z internetu/

Koniec złotej jesieni

 

Koniec złotej jesieni.

Wtargnął czarnoksiężnik,

pogodę odmienił.

 

Machnął różdżką złotą,

zrobiło się dżdżysto,

zapachniało słotą.

 

Deszcz bez przerwy leje.

Na dodatek

wiatr okrutnik wieje.

 

Chłód przenika ciało,

bo słonko na niebie

zastrajkowało.

 

Skryło się za chmurę,

a bez jego blasku

dzionki są ponure.

 

Tak już teraz będzie,

aż Pani Zima

do nas przybędzie.

 

Śmierć ukochanej Córki, cios dla Matki

Dziś jednoczę się w żałobie z przyjaciółką, która straciła ukochaną siostrę, a jej  Matka ostoję swego życia- Córkę. Bardzo dobrze ją znałam, dlatego jej śmierć bardzo mną wstrząsnęła.

„Śmierć córki”

 

Bladym świtem,

na wieki ,

zamknęłaś powieki.

Bez ruchu,

bez czucia

ciało Twe na marach spoczywa,

a jeszcze wczoraj,

wczoraj byłaś tu z nami,

radosna, szczęśliwa.

Bóg zabrał Cię do siebie,

jesteś mu potrzebna w niebie.

 

Matczyne serce

nie rozumie tego.

Nie rozumie dlaczego?

Dlaczego nie ona,

chora, stara,

do czego Bogu potrzebna ta ofiara?

 

Żal serce ściska.

Obficie płyną łzy.

Dlaczego to właśnie Ty,

córeczko kochana,

odeszłaś do Pana?

To nie tak miało być.

Tyś młoda.

Tyś miała żyć!

 

Serce z bólu pęka.

Czy skończy się ta matczyna udręka?

Czy boleć przestanie?

Czy ustanie serca kołatanie?

Czy zabliźni się rana?

To nie tak miało być.

Tyś młoda.

Tyś miała żyć!

 

Więcej moich wierszy można znaleźć TUTAJ

Fałsz i obłuda rządzi światem

„Fałsz i obłuda ” 

 

Powiem tak,

okrutny jest świat.

Rządzi fałsz i obłuda.

Gdy ktoś kogoś potrzebuje,

to go pięknie zagaduje.

Gdy osiągnie to co chciał,

w nosie będzie go miał.

Udaje, że nie widzi,

za plecami z niego szydzi.

Oj, nieładnie,

nieładnie tak!

Bezwzględny jest świat.

 

Powrót do szarej rzeczywistości

Tyle przygotowań do niedzielnego odpustu i co? Te cudowne chwile z całą rodzinką przeleciały jak z bicza strzelił. Stanowczo za szybko. Wszystko pięknie się udało, łącznie z pogodą.

Dla dzieciaków najważniejsze były stragany z zabawkami. Nie obyło się bez zakupów. Na szczęście dzieci nie miały wielkich wymagań. Skończyło się na małych drobiazgach. Dziewczynki kupiły jakieś świecidełka, a chłopaki balony.

Odpust parafialny to jest taki dzień, gdzie zjeżdżają się dzieci do rodziców, czy też odwrotnie. Widać dużo dawno niewidzianych twarzy, które czasami trudno rozpoznać. I tym razem tak było. Kiedy spostrzegłam faceta idącego w moim kierunku, uśmiechającego się od ucha do ucha, pomyślałam sobie, że mnie z kimś pomylił. Przecież go nie znam ……….. a on pędzi wprost na mnie. O mało co mnie nie przewrócił. Grzecznie się ukłonił i widząc moje zdziwienie powiedział:

- Nie poznajesz mnie? :-(

Kiedy się odezwał, już wszystko wiedziałam. Ten głos był jedyny i niepowtarzalny. Przecież słuchałam go niemal codziennie przez 8 lat szkoły podstawowej. Nie widziałam go dobrych kilkanaście lat. Tak sobie pomyślałam, jaki ten czas jest nieubłagany. Pozostawia ślady przemijania. Dobrze, że u siebie człowiek ich nie dostrzega :-P

Takie spotkania po latach są cudowne. Gdyby nie odpust zapewne nie spotkalibyśmy się.

 

 

Odpust parafialny

 Jeden z moich zięciów ma dzisiaj wolne i dzięki temu ja też jestem zwolniona z opieki nad wnukami, bo nie dość, że zajął się swoimi dziećmi to jeszcze siostrzenicami. Ja skorzystałam z tej wolności i wybrałam się na zakupy. Ile ja forsy wydałam? Sporoooo! Ale cel dobry. W niedzielę mamy parafialny odpust i od samego rana będę miała pełny dom ludzi. Poschodzą się dzieci z rodzinami. A jest nas ogrom.  Z zakupów przyjechałam zadowolona. Kupiłam prawie wszystko, z małymi wyjątkami, które umknęły mi z głowy. Jutro też jest dzień i można dokończyć zaopatrzenie. A więc jutro czeka mnie wiele pracy, bo nie dość, że muszę coś upiec, to poczynić przygotowania do niedzielnego obiadu. Na szczęście mam pomocników.

Każdy wnuk ma inne wymagania odnośnie ciast. Jak ja sprostam temu zadaniu? Kogo mam zadowolić?



 

„ Święta Jadwigo Śląska” 

 

Pana Boga ukochałaś

nade  wszystko  na świecie

całe swe serce Mu oddałaś

już jako małe dziecię

 

bogactwa miałaś wiele

lecz Ty bardzo skromnie żyłaś

pokuty sobie zadawałaś

mało jadłaś pościłaś

 

Twe  miłosierne serce

biednych darzyło miłością

pomagałaś bezdomnym chorym

z przeogromną czułością

 

teraz jesteś w niebie

spoglądasz na nas z góry

swą wielką miłością roztapiasz

skostniałych serc grube mury

 

prosimy Cię kochaj nas

wspieraj w bólu cierpieniu

daj ulgę w ciężkiej chorobie

prowadź drogą ku zbawieniu

Wyprawa do lasu

Pogoda wspaniała,

więc na wycieczkę się wybrałam.

Nie zgadniecie gdzie byłam

i co zobaczyłam?

A może ktoś zgadnie?

Proszę o ciszę,

bo nie słyszę.

Tak, tak słucham,

czyżbym była głucha?

Ktoś powiedział las?

Tak , tam zawiodło nas!

W lesie kochani,

byłam z wnukami.

Mała wiewióreczka orzeszki zbierała,

pełny koszyczek już prawie miała,

ale kiedy nas zobaczyła, obróciła się na pięcie

i zniknęła na pierwszym zakręcie.

A może to zmrok,

spowodował jej krok?

Chyba nie dzieci ją spłoszyły,

cichutko przecież mówiły.

Znają lasu zasady,

nauczone są ogłady.

 

„ Wiewiórka w lesie” 

 

Zbliża się zima,

a wiewiórka zapasów nie ma.

Zabrała więc mieszek,

koszyczek zabrała

i do lasu szybko pognała.

Maszeruje żwawo.

Najpierw skręca w lewo,

potem w prawo.

Co rusz przystaje,

głową kręci,

co rusz coś ją nęci.

A to muszka  w sieci pajęczej,

a to barwny dywan z liści utkany,

to żołędzie, kasztany.

Muchomor  czerwony

z lekka przez ślimaka nadgryziony,

a to szemrzący strumyczek,

tuż przy nim czarna olsza

z czerwonymi kotkami

delikatnymi jak aksamit.

Tudzież sosenki

ubrane w piękne sukienki,

kalina, jarzębina czerwona,

koralami przystrojona.

Wszystko ją kusi,

dlatego co rusz przystaje,

by po krótkiej chwili iść dalej.

Rozgląda się ciekawie.

Nadsłuchuje.

Sprawdza co rusza się w trawie.

A tam malutki jeżyk

zwinięty w kłębuszek

spokojnie sobie leży.

Obok laskowy orzeszek,

jeden, drugi, trzeci…………..

Zapełnia nimi mały mieszek.

Koszyczek napełniła szyszeczkami,

które znalazła pod sosenkami.

A, że zmrok szybko zapada,

kończyć wyprawę  wypada.

Zabrała więc mieszek,

koszyczek zabrała

i do domu szybko pognała.

Ale wróci jeszcze do lasu

po dalsze zapasy.

 

Więcej moich wierszy można znaleźć tutaj

Nalewka z pigwy

Oj, chyba będę dzisiaj śpiewała. Mam doskonały humor, a to za przyczyną naleweczki z pigwy, którą przelewałam do butelek. Muszę przyznać, że wyszła mi wspaniała.Na moje oko, żadne leżakowanie jej niepotrzebne . Jest doskonała i bez tego. A przepis mówi o 2-miesięcznym leżakowaniu. Polecam wszystkim taką naleweczkę na jesienne długie wieczory. 

Poniżej przepis na taką nalewkę. Ja oczywiście sobie go zmodyfikowałam i zamiast spirytusu dodałam zwykły alkohol, a to z powodów osobistych. Po prostu nie lubię mocnych trunków. Jako,że jestem słodka dziurka, cukru też dałam więcej. Dlatego taka dobra ta naleweczka.

Składniki

• 1 kg owoców pigwy


• 1/2 kg cukru


• 2/3 litra spirytusu

---

Sposób przygotowania

1. Z owoców usunąć pestki i pokroić w bardzo cienkie plasterki. Włożyć do słoja i  zasypać cukrem. Odstawić na 6 dni

2. Po tym czasie zlać syrop i wymieszać go ze spirytusem. Odstawić na 2 miesiące.

3 .Nalewkę przefiltrować przez gazę lub lnianą ściereczkę i przelać do butelek.

 

• 


• 
  
  
  
  
  
  
  
  

Pszczółki

Przy ulicy Kopernika

w pobliżu trawnika

stoi chateńka mała

odnowiona cała biała 

w chatce mieszka Staś wesoły

który bardzo lubi pszczoły

daje pszczółkom cukier biały

by mu słodki miód dawały 

wybudował pszczółkom domki

w samym środku łąki

domki te zwane ulami

pomalował farbami

 

 

wszystkie bardzo kolorowe

żółte niebieskie  różowe

pośród ukwieconej łąki

wyglądają jak kwiatów pąki 

każdy naturalny pszczeli rój

ma piękny duży domek swój

zarządza  w nim królowa

pszczelej rodziny głowa 

pracuje pszczółka każda

praca jej jest bardzo ważna

przenosi pyłek z kwiatka na kwiatek

jest chrzestną owocowych dziatek 

nektar z kwiatów zbiera

i do ula go zabiera

dzięki pracowitej pszczółce

mamy miód na sklepowej półce

 Antoneta

Gdzie się podziała miłość?

On i Ona!

My?

Nie ma My!

Jest ból i łzy.

Rodzina,

a porozumienia nie ma.

On za pieniądzem goni,

a Ona?

Ona łezkę roni.

W samotności wylewa łzy.

Chce jedności.

Chce móc powiedzieć MY.

To nie jej wina, że porozumienia brak,

 to On za pieniądzem goni tak.

Na nic czasu nie ma.

Dlaczego człowiek tak się zmienia?

A przecież była miłość.

Tak bardzo się kochali.

Tyle sobie obiecywali.

I co?

Gdzie te przyrzeczenia?

Czy spełnią się jeszcze ich marzenia?

Czy tę miłość da się uratować?

Czy warto próbować?

Jeżeli choć maleńka iskierka tli,

 należy otworzyć  serca drzwi.

Szczęściu szansę dać.

Rozmawiać, wyjaśniać.

Rozmowa kluczem do porozumienia.

Po to są rozmowy, wyjaśnienia.

Rodzina razem musi być,

w zgodzie i miłości żyć.

 

Tegoroczna jesień rozpieszcza nas

 



 

Skąd przybyła? Nie wiadomo.

Wyrosła jak spod ziemi

w kolorowej sukience,

z włosami rozwianymi.

 

Wesoła, roztańczona,

drzewami lekko potrząsa.

Ze spadającymi liśćmi

ochoczo wiruje, pląsa.

 

Zagubiony barwny motyl

do tańca się przyłączył.

Rozłożywszy skrzydełka,

gorącą rumbę zatańczył.

 

Zdumiona wiewióreczka,

z wrażenia oniemiała.

Wypadł jej mały orzeszek,

który w pyszczku miała.

 

Zabłąkał się wśród liści,

które ukończyły taniec.

Trudno go będzie odnaleźć

na tym barwnym dywanie.

 

 

To złota jesień przybyła.

Rozbrykana,  urocza.

Harcuje w ciągu dnia

i po całych długich nocach.

 

Zostawia po sobie ślady.

Kolorowe, piękne liście,

dorodne leśne grzyby,

jarzębin i winogron kiście.

 

Na dokładkę babie lato

piękne, misternie utkane,

warzywa, owoce,

 szyszki,żołędzie, kasztany.

 

Dzięki, że jest z nami

taka ciepła, radosna,

z kwiatami we włosach

jak rozkwitająca wiosna.

 

A to przecież jesień,

która zwykle słotę niesie.

A ta karmi nas słońcem

promiennym , gorącym.

 

Więcej moich wierszy można znaleźć tutaj 

Każda śmierć wyciska łzy, a śmierć Matki w szczególności

 „ Śmierć Matki”

 

Każdego życia szkoda,

lecz kiedy umiera Matka młoda,

łzy w dwójnasób płyną.

Co z dziećmi ?

Co z rodziną?

Dziatki

potrzebują i Ojca i Matki!

A Matki nie ma.

Nie ma między nami.

Świętuje w niebie z Aniołami.

Kto ukoi dziecięcy ból?

Kto osuszy łzy?

Kto utuli, ukołysze?

Nie Matka!

Nie ma jej miedzy nami.

Świętuje w niebie z Aniołami.

Kto obudzi dzieci do szkoły?

Kto przygotuje śniadanie?

Kto czule  uściska na powitanie?

Nie Matka!

Nie ma jej między nami.

Świętuje w niebie z Aniołami.

Dlaczego musiała odejść?

Dlaczego jej życie tak szybko się skończyło,

przecież cudownie z rodziną jej się żyło.

Dlaczego?

Dlaczego………..

 

 

Więcej moich wierszy można znaleźć tutaj 

Były wesela, teraz rodzą się dzieci

 

Owoc miłości

maleńka kruszyna

delikatna jak jedwab

krucha jak porcelana

skarb najdroższy na świecie

nowe życie

maleńki człowieczek

cud istnienia

w każdym calu doskonały

niepowtarzalny

jedyny

niebywały

 

 

kto jest owocem miłości?

to oczywiste

bobasek  mały

maleńki

pachnący

cudowny

 doskonały

 

 Więcej moich wierszy można znaleźć tutaj

Czas szybko płynie

https://www.youtube.com/watch?v=Zye28xU3F64 

Czas ucieka

płynie niczym rwąca rzeka

ciągle naprzód gna

nie zważa na nic

pozostawia jedynie ślad

ślad minionych lat

ból

cierpienie

radość

łzy

młodość przemija

czas płynie  przed siebie nieubłaganie

płynie niczym rwąca rzeka

nie ogląda się wstecz

pozostają tylko wspomnienia

 niezapomniane

jedyne

w sercu zapisane

na zawsze

a czas

czas ucieka

płynie niczym rwąca rzeka

lata lecą

szybko mijają  dni