Prawdziwa historia jednego porodu

Opisana poniżej historia przydarzyła się mojej córce.

 

Miałam już dwie starsze córki – 6 lat i 3 latka.

Ta ciąża, to była 3 z kolei. Od początku czułam się inaczej i pomyślałam, że tym razem pewnie będzie chłopak ;) a potem przyszło mi do głowy: a może to będą bliźnięta? Zawsze marzyłam o posiadaniu takiej pary :)

Pierwsza wizyta u lekarza, około 10-11 tydzień. No i USG potwierdzające, że to ciąża. Niby wszystko ok., ale okazało się, że mam krwiaka. Tabletki i za 2 tygodnie kontrola. Po 2 tygodniach USG, krwiaka nie ma – ciąża ok.   :-) dzidzia rośnie.

A ja dalej czuję się dziwnie. Nawet na allegro zaczęłam oglądać wózki podwójne.

Kolejna wizyta była umówiona na początek stycznia 2007 roku. Dwa dni przed Wigilią poczułam pierwsze ruchy   :-) i tutaj szok: rusza się coś w jednym boku i coś w drugim. Pomyślałam znowu – może to bliźniaki ( hehehe ), ale przecież 2 razy miałam robione USG i ciąża pojedyncza.

Nie dawało mi to jednak spokoju i jeszcze przed Sylwestrem wylądowałam w gabinecie mojego lekarza prowadzącego. Zdziwił się i przestraszył, czy coś się stało. Więc mówię mu: panie doktorze, ja to chyba mam bliźniaki, bo mi się dziwnie dziecko rusza. A on: ależ skąd, Pani Ewo, robiliśmy USG. Ale proszę na fotel. Przedtem na wagę – i tutaj muszę powiedzieć, że przez Święta strasznie urósł mi brzuch, już nawet moja Mama mi mówiła: dziecko nie jedz tyle tych makówek, bo strasznie przytyłaś hihihihi.

Badanie ok., proszę na kozetkę. Kładę się, lekarz przykłada głowicę do brzucha…………i… (był to około 16 tydzień ciąży)………..SZOK! Są bliźniaki   :-) ja się na przemian śmiałam i płakałam (ze szczęścia oczywiście). A lekarz mówi: to jest niemożliwe, były robione 2 badania USG,… proszę pokazać mi zdjęcia….no tak tu ten krwiak był, może drugi człowieczek się schował gdzieś…. I dalej mówi fachowym językiem: to najlepszy rodzaj ciąży: DWUKOSMÓWKOWA – DWUOWODNIOWA. Czy któraś z Was wiedziałaby o czym on mówi?? Potem się okazało, że każda dzidzia ma swoje łożysko i nie podbierają sobie nawzajem jedzonka. Oczywiście, ciąża bliźniacza – ciąża podwójnego ryzyka, to od razu dostałam tabletki na podtrzymanie (fenoterol) i osłonowo na serce (ispotin) i tak kilka razy na dobę ( alarmy poustawiane w telefonie ) do końca ciąży.

Od początku lutego wylądowałam na L4, z racji ciąży bliźniaczej. Czułam się dobrze, dzieciaczki rosły, wszystko było ok. Przy którymś badaniu okazało się, że jedna dzidzia to dziewczynka, a druga obróciła się pupcią   :-) młodsza córka w przedszkolu chwaliła się, że będzie miała braciszka – Mateuszka   :-) Ale potem okazało się, że ta druga to też dziewczynka. Dla mnie najważniejsze było to, że rosną i rozwijają się prawidłowo   :-) Mąż też cały czas mówił: żebyś tylko donosiła i żeby wszystko było ok.

Na ostatniej wizycie (początkiem maja) lekarz powiedział, żebym 18 maja ( był to 37 tydzień ciąży) odstawiła fenoterol. No to odstawiłam. 20 maja (w niedzielę) poczułam pierwsze skurcze. Koło 17.00 nasiliły się, więc uznałam, że trzeba pojechać do szpitala. Akurat dyżur miał mój lekarz prowadzący. Zbadał mnie, powiedział, że rozwarcie na około 2-3 palce. Skurcze co 15 minut. Ale z racji tego, że porodówka jest w remoncie, a ja mam ciążę bliźniaczą – mam jechać do Mikołowa albo do Tychów – bo to jakieś tam kliniki (pseudo – jak dla mnie). Pojechaliśmy do Mikołowa. Szpital elegancki, obsługa też niczego sobie. Ale tutaj kolejny szok (pierwszy, że nie przyjmą mnie w naszym szpitalu, bo remont) – mogą mnie zostawić, mogę urodzić, ale poniekąd na swoją odpowiedzialność. Bo przy porodzie nie miał uczestniczyć żaden lekarz pediatra. Dopiero jakbym urodziła i by się okazało, że z dzieciaczkami coś jest nie tak, to by go wzywali. Powiedziałam, że absolutnie się nie zgadzam. Bo do tej pory wszystko było w porządku, ale wiadomo – przy porodzie różne rzeczy mogą się wydarzyć. Podziękowałam i powiedziałam, że pojadę do Tychów. Skurcze się nasiliły i teraz pojawiały się co jakieś 5 minut. W drodze do Tychów, zadzwoniłam jeszcze do szpitala w Bielsku. Tam mi od razu przez telefon powiedzieli: nie przyjmiemy, bo strajkujemy! Czy to nie jakiś żart? – pomyślałam sobie. Mąż wiózł mnie do Tychów.

Idąc na Izbę Przyjęć po policzkach spływały mi łzy: ja tylko chciałam urodzić szczęśliwie moje córeczki. Pani pielęgniarka miła kobieta. Przyjęła mnie, powypisywała co trzeba i skierowała na oddział. Tam położyli mnie na porodówkę. Ależ byłam szczęśliwa – za jakiś moment pewnie urodzę moje dzieci   :-) I tu kolejny SZOK – przyszedł lekarz ( a może jakaś położna – już z tego wszystkiego nie pamiętam ) – podłączyli mi kroplówkę. Ja święcie przekonana, że to może oxytocyna (ja głupia), a tu się okazuje, że to kroplówka na ZATRZYMANIE AKCJI PORODOWEJ!!! Dlaczego? – pytam. A na to słyszę odpowiedź: bo jest wieczór ( było coś między 21.30 a 22.00 ), Pani nie jest naszą pacjentką i nie mamy teraz czasu żeby się panią zająć. MASAKRA!!!

Leżałam i płakałam. Skurcze się uspokoiły, a ja wręcz przeciwnie. Rano przewieźli mnie na salę. W między czasie mąż dowiedział się (znajomy znajomego – wiecie jak to czasami bywa), że ktoś poleca szpital w Mysłowicach. Więc jak koło 9.00 przyjechał po mnie mąż i chciałam się wypisać na własne żądanie – to się zdziwili, przecież teraz mieli czas i mogli się mną zająć. Jednak pojechaliśmy do Mysłowic. Szpital taki sobie, ale zbadali – przyjęli. Położyli na II piętrze. Gorąco nie do wytrzymania, jak położyłam się na łóżku to wpadłam w środek materaca i za każdym razem miałam problem, żeby się stamtąd wydostać. A brzuch miałam na serio sporych rozmiarów. Chodziłam na boso, nogi miałam spuchnięte jak balony – dosłownie. Ordynator – nie przypadł mi do gustu. 2 albo nawet 3 razy miałam z nim starcie.

Ale do rzeczy. W szpitalu tym znalazłam się w poniedziałek, 21 maja 2007 roku. Skurcze ( po nocnej kroplówce ) znikome. USG zrobione – wszystko ok., poród naturalny – czekamy na akcję porodową. Koło środy już tak mnie wszystko bolało, że za każdym razem będąc pod prysznicem normalnie wyłam – chciałam tylko szczęśliwie urodzić!!! Czy to aż tak dużo? W XXI wieku? Gdzie to niby wszędzie Szpital Przyjazny Dziecku? Guzik prawda! Ja takiego nie spotkałam!

A lekarze czekali, niby badali, niby wszystko pod kontrolą, ale czekali……. Nie wiem na co, a może wiem? A żeby było śmieszniej, wieczorem ( z piątku na sobotę ) dostałam fenoterol, żebym tak przypadkiem nie zaczęła rodzić – oczywiście nie zażyłam tego leku. Rano  nie omieszkałam powiedzieć o tym ordynatorowi!

Sobota, 26 maja 2007 rok (Dzień Matki), godzina 9.00 rano, 38 tydzień ciąży. Prowadzą mnie na parter ( a może na I piętro ) na salę porodową. Podłączyli kroplówkę i monitoring KTG. Julka ( ta z lewej strony) tętno OK.:) Oliwka (strasznie „rozrabiała” w brzuchu do samego końca) – tętno słabnie :cry:  nie jest dobrze. Wezwali anestezjologa – bo może będzie trzeba wykonać cesarkę. Lekarz KOSZMARNY, opryskliwy i niesympatyczny. Zrobił wywiad, coś tam zbadał, pomarudził i powiedział, że zobaczymy jak to będzie ze znieczuleniem miejscowym (takie chciałam).

Pielęgniarka musiała założyć cewnik. To było dopiero koszmarne :cry:  trwało to chyba ze 20 minut, bolało jak diabli. Ale czego człowiek nie zrobi dla swoich dzieci.

W końcu mąż zostaje na korytarzu, a mnie wiozą na salę operacyjną. Tam dostaję znieczulenie do kręgosłupa i już od pasa w dół nie czuję nic. Postawili mi parawan, dali maskę z tlenem i cała asysta (2 lekarzy ginekologów i ileś położnych) zebrała się przy moim brzuchu. Czułam tylko jak ciepło spływa mi po rękach (krew z płynami). Potem wyjęli dziecko nr 1 – to była moja Julka – pokazali mi ją – cudna i płakała :-?  Ważyła 3.400 kg J Potem mieli trochę problemów z dzieckiem nr 2. Po 5 minutach jest – Oliwka – pokazali – sina, cała w mazi i nie płacze :-?  po chwili jednak słyszę – cudowny dźwięk dla uszu matki – płacze ;-)  Waga – 3.520 kg – prawdziwe smoki te moje córeczki  :lol:



Małymi zajęły się położne, a mną lekarze. W końcu wylądowałam na sali poporodowej. Dziewczynki przywieźli w przeszklonym łóżeczku na kółkach – dwa śliczne Aniołki. Mąż zrobił zdjęcia, nagrał filmik dla czekających w domu domowników. Małe zabrały pielęgniarki, ja przez 24 godziny musiałam leżeć nieruchomo. Nie mogłam nawet podnieść głowy.

Niedziela, 27 maja, gdzieś koło 13.00 mieli mnie odłączyć i niby mogłam wstać. Ale coś musieli mi jeszcze zaaplikować i moje leżenie wydłużyło się :-x  Wstałam coś między 14.30 a 15.00. Przyjechała prawie moja Mama z Siostrą i to Siostra pomogła mi wstać. Zaprowadziła mnie do łazienki, gdzie wzięłam lekki prysznic. Szybko wróciłam do łóżka bo wszystko mnie bolało. Myślałam, że teraz może być już tylko lepiej – urodziłam, dziewczynki zdrowe :roll:

A tutaj napotkałam jakże „uprzejme” pielęgniarki :-?  o 18.00 przyniosły mi dziewczynki i zostawiły. Na moje pytanie, czy mogą je jeszcze zostawić u siebie (wszystko mnie bolało, nogi miałam nadal spuchnięte) – usłyszałam: przecież to Pani dzieci!!! No tak, przecież racja. Jak małe płakały w nocy, to ja z nimi. Bo długo trwało zanim podniosłam się z łóżka i poszłam prosić o mleko dla nich. I tutaj informacja: w 2002 roku przeszłam rozległą operację piersi i nie mogłam karmić, stosowne zaświadczenie miałam od swojego lekarza prowadzącego. Pielęgniarki oczywiście komentować musiały, ale już mi było wszystko jedno. Może nie tak do końca, bo musiałam się prosić o każdą butelkę mleka. Prosiłam lekarza, żeby przepisał mi coś na obolałe i spuchnięte nogi – a on powiedział, że to przejdzie, że mam leżeć z nogami do góry. Ha ha ha – mając dwoje małych dzieci, zdana w szpitalu na siebie – jak tego miałam dokonać??? Przez telefon prosiłam swojego lekarza rodzinnego o tabletki – przepisał, mąż pojechał, odebrał recepty – wykupił.

30 maja 2007 roku mogłam opuścić szpital ze swoimi Aniołkami. Przyjechał po mnie mój mąż i moja siostra.

Dzisiaj Julka i Oliwka mają po 6 lat. Są cudowne   :-? zresztą moje starsze córki: Kasia – lat 13 i Aga – lat 10 też są cudowne. To cztery najważniejsze i największe SKARBY w moim życiu  :-D

Na całe szczęście cała ta historia skończyła się dobrze, zarówno dla mnie, jak i dla bliźniaczek. A mogło być zupełnie inaczej……….. Ale nie ma co gdybać. Mam szczęście!!!! Mam 4 wielkie szczęścia!!!