Moje postne rozważania

 Choć przyrzekamy poprawę,

nie dotrzymujemy słowa.

Kiedy mija zagrożenie,

grzeszymy od nowa.

A Ty Panie

ciągle nam wybaczasz,

rozgrzeszasz,

miłością otaczasz.

Dla naszego zbawienia

cierpisz katusze,

walczysz o nas,

o każdą duszę.

A czy my

to doceniamy?

Czy my

dostatecznie Cię kochamy?

Czy potrafimy

zrezygnować z przyjemności,

by Cię uchronić od boleści,

poniżenia,

pohańbienia?

Czy jesteśmy gotowi

zawrócić ze złej drogi,

by uchronić Cię przed katowaniem,

ukrzyżowaniem?

Bezgraniczna  jest Twa miłość.

Cierpiąc za nasze grzechy,

nigdy nie mówisz koniec, dość!

Posłusznie wypełniasz wolę Ojca.

Szykujesz dla nas w niebie mieszkanie,

a my ?

Czy my zasługujemy na nie?

Czy otwarcie wyznajemy wiarę?

Czy gotowi jesteśmy dla Ciebie ponieść ofiarę?

Czy gotowi jesteśmy stanąć w Twojej obronie,

kiedy inni mówią, że Bóg to zacofanie?

Czy wedle przykazań żyjemy?

Czy je wszystkie akceptujemy?

Czy kochamy bliźniego?

Czy nie uchylamy się od czynienia dobrego?

Czy?

Można zadać kolejne i kolejne pytanie,

a Ty Panie Jezu,

Ty znasz odpowiedź na nie.

Choć nie zadawala Cię wcale,

Ty nas kochasz dalej.

Kolejną nam szansę dajesz,

w walce o nasze życie wieczne nie ustajesz!

A my wciąż ranimy Cię od nowa.

Nieustannie krwawią Twoje rany.

A my gotujemy Ci Golgotę,

nasz Jezu ukochany!

Krzyż na ramionach,

korona cierniowa,

taki okrutny los,

lud Ci zgotował.

 

 

Wszystkie Twoje cierpienia,

Twoja śmierć krzyżowa,

to dla naszego zbawienia!