Koniec lata tuż, tuż

 

Świat co dzień wygląda inaczej.

Czy to coś znaczy?

Czy to jesień po cichutku się skrada,

węszy,

teren bada?

Dlaczego za rogiem się czai?

Dlaczego otwarcie przyjść się boi?

Stoi i obserwuje.

Przyrodą zauroczona,

bogactwem kolorów się zachwyca.

Ze wzruszenia roni łzy,

które kroplą deszczu na ziemię spływają,

zmywając letni kurz.

Zdziwiona, że drzewa mienią się barwami tęczy już,

że pod nimi puszą się barwne dywany,

z delikatnych liści utkane,

że ozimina zasiana,

że ziemniaki wykopane.

Przygląda się jak czarodziejski aster figlarnie puszcza oko

do złocistej chryzantemy,

jak kwiczoły, maleńkie ptaszki, są w swoim żywiole,

zjadając dojrzałe kiście jarzębiny,

że i sprytne gile nie są gorsze. 

Ze smakowitych gron , pestki zjadają.

Napawa się wonią skoszonej trawy,

czując lekki zawrót głowy.

Niestety chłód wieczoru we znaki się jej daje.

Z zimna drży.

Odchodzi.

Ale wróci.

Przegoni lato.

Zabarwi świat nowymi kolorami.

Dokończy to co lato zaczęło.

Powstanie jesienne arcydzieło.

 

/ilustracja  z internetu/