PORZUĆ ŻAŁOBĘ

 

 

 

 

 

Stanęła przed lustrem

na swe odbicie spogląda

mimo upływu lat

świetnie wygląda

figura modelki

oczy czarne

wielkie

włosy srebrem przetykane

pełne usta

jędrne policzki

ani jednej zmarszczki

 

więc dlaczego

oblicze smutek maluje

perliste łzy płyną

kto ich przyczyną

 

to nie ciało

lecz dusza choruje

tęsknota za ukochanym

wżera się w jej zakamarki

boleśnie rani

nie potrafi zrozumieć

dlaczego miłość życia

odeszła bez pożegnania

jak złodziej

otulona nocy welonem

wymknęła się z domu

 

okrutna

zaborcza śmierć

na pożegnanie

nie zezwoliła

do następnej ofiary pędziła

 

ogarnięta tęsknotą

na swe odbicie spogląda

po raz kolejny zadaje pytanie

jak żyć bez swej miłości

jak żyć dalej

 

z głębi duszy

odpowiedź słyszy

 

porzuć żałobę

ja nie wrócę

wiesz przecież że nie mogę

kto raz przekroczy tę bramę

na wieki tam pozostanie

tyś piękna

nie roń już łez

wspomnienia o mnie

w sercu schowaj

zacznij żyć od nowa

 

jeszcze możesz być szczęśliwa

rozejrzyj się wokół

uśmiechnij

usuń grymas z twarzy

otwórz plecak marzeń

żyj

oddychaj

 

po raz pierwszy

od śmierci ukochanego

uśmiechem odbicie obdarza

choć tęsknota

rozsadza serce

wie że nie może tkwić w rozterce

życie jest jedno

szybko płynie

trzeba brać je garściami

nim ono przeminie

 

przepełniona optymizmem

porzuca żałobny welon

to on

trzymał ją na uwięzi

tęsknotę w ból przemieniał

nie pozwalał zapomnieć

gdy się uśmiechała

upominał

 

dosyć żałoby

życia szkoda

wspomnienia w sercu zapisane

niechaj będą cudownym talizmanem

 

 autor:Anna Bednarek- Antoneta

ilustracja z netu